Other History [J]

Josette · Wysłany: Wto 20:02, 31 Mar 2009 Temat postu: Other History [J]

cz. 1
To był z pewnością najdziwniejszy dzień mojego życia.
Deszcz padał za oknem, uderzał o szybę niczym kamienie odbijające się od okna. Woda zniekształcała widok, na który co ranka mogłam patrzeć. Jednak to nie był minus mieszkania w tej części kraju. Najgorsza była tęsknota za rodziną, która mieszkała 2000 kilometrów na północ.
Jedna samotna łza spłynęła po moim policzku. Tęskniłam za słońcem, które niegdyś widywałam codziennie. Zręcznym ruchem otarłam ją szybko, nie miałam zamiaru się rozklejać. Życie biegnie dalej, trzeba z niego korzystać. Czas na katorgę, pomyślałam. Czekała mnie lekcja fizyki, nienawidziłam nauczyciela tego przeklętego przedmiotu.
- Hej Klara! Idziesz na lekcje?- usłyszałam moją rozkrzyczaną koleżankę, wychodząc z pokoju.
- Też mi nowość.- burknęłam niezadowolona. Najchętniej poszłabym na wagary.-Nie mogę nie iść.
Prześwidrowała mnie wzrokiem i wzruszyła ramionami. Nazywała się Emily. Była typową imprezowiczką, może i nie była dziewczyną podobną do mnie, jednak potrafiła rozbawić człowieka swoją głupotą, jak na blondynkę przystało. Ruszyłyśmy w stronę klasy, zapomniałam wspomnieć, że uczę się w internacie.
- To jak, zrobiłaś zadanie?- chciałam rozładować napięcie panujące między nami. Spojrzała na mnie przestraszona, chyba nie miała zamiaru o tym rozmawiać. Odrzuciła swoje blond włosy do tyłu, przy okazji trącając mnie lekko w bok.- Nie chce mi się iść na lekcję...
- Chodź na wagary, zobaczysz, będzie fajnie!- zapewniła rozradowana i pobiegła w stronę drzwi głównych.
Ruszyłam szybko za nią, nie zastanawiając się jakie będą tego konsekwencje. Chciałam choć raz nie być grzeczną dziewczynką, chodzącą na każde lekcje.
Nie zwracałyśmy uwagi na pogodę, biegłyśmy chodnikiem, skacząc przez kałużę i unikając błota. Szkoda było nam naszych butów, jak i spodni. Po chwili obydwie miałyśmy mokre włosy, moje niegdyś proste a teraz kręcone kołtuny brązowych włosów opadały na moją twarz.
Skierowałyśmy się do jednego z barów, otwartych od samego rana. Emily usiadła przy blacie, poszłam w jej ślady, niezbyt pewna czy dobrze zrobiłam. Najpierw uciekam z lekcji, a potem dręczą mnie wyrzuty sumienia, pięknie!
Dziewczyna zaczęła coś mówić. Nie słyszałam jej, a może nie chciałam jej słyszeć. Wpatrywałam się pewnego chłopaka, stojącego nieopodal nas. W pewnym momencie spojrzał w naszą stronę, moja reakcja była natychmiastowa. Spłonęłam rumieńcem.
- Mówiłaś coś?- spytałam nagle Emily, która zamilkła na moment. Sprowadziła mnie na ziemię.
- Owszem. Tylko ty ja widzę, byłaś zbyt zajęta chłopakiem.- fuknęła.
Oparłam głowę na blacie, miałam wielką ochotę znaleźć się w szkole. Przede mną ni z tąd ni zowąd pojawił się kieliszek. Oho, nadchodzi najgorsze, przeszło mi przez myśl. Moja towarzyszka jednym łykiem pochłonęła całą zawartość kieliszka. Otworzyłam szeroko oczy, widząc jej zachowanie. Oj tak, miała słabą głowę. Po 3 kieliszkach chodziła od stołu do stołu, kołysząc się na boki.
- Co za żenada.- mruknęłam pod nosem, z rozpaczy pochłaniając alkohol.
Wyszłam jak najszybciej z klubu. Ku mojemu nieszczęściu nadal padało. Kurtkę zostawiłam w środku, co za pech! Ruszyłam wzdłuż ulicy, niezbyt zwracając uwagę na dziwnie patrzących się na mnie przechodniów. Głupia jesteś, karałam siebie w myślach. Skrzyżowałam ręce na piersiach i zaczęłam pocierać dłońmi o ramiona, chcąc rozgrzać swoje ciało.
Dziwnym trafem wpadłam w kałużę, chociaż nie padało na tyle, by utworzyły się na głębokie po kostki skupiska wody. Podniosłam się, chcąc nie chcąc, będąc mokra. Ujrzałam czyjąś rękę, byłam pewna że należała do mężczyzny, poznałam po budowie dłoni. Ruszyłam dalej, nie zwracając najmniejszej uwagi na osobnika. Nawet nie wiedziałam jaki popełniłam błąd…

cz. 2
Po kilkunastu minutach wędrówki dotarłam do lasu. Było tam zupełnie cicho, słyszałam jedynie dźwięki połamanych gałęzi na które nadepnęłam, lub chlupnięcia butów o mokrą ściółkę. Po drodze wyłączyłam komórkę, niech Emily się trochę pomartwi. Zawsze była beztroska, a jako że byłam jej najlepszą przyjaciółką, miała wiele powodów do zmartwień. Usłyszałam dzwonek oznajmiający wyłączenie telefonu. Mogłam iść spokojnie, uciekać od miasta, by pobyć sama.
Drogę zagroził mi ogromny pień drzewa, leżący w poprzek dróżki, która z każdym metrem zwężała się. Nie miałam innego wyjścia, jak tylko spróbować przejść przez owe drzewo. Podniosłam jedną nogę do góry, chcąc przerzucić ją przez pień. Musiałam wspiąć się na palce, mój wzrost był niczym w porównaniu z pniem. Podskoczyłam lekko i zawisłam na drzewie. Wzięłam głęboki oddech, po czym szybko i - cóż, niezbyt zwinnie - przeszłam pień. Stanęłam na twardej powierzchni i poczułam ulgę, jednak cisza, która była dookoła, dziwnie mnie niepokoiła.
- Co jest? - szepnęłam sama do siebie.
Coś dużego i niezwykle szybkiego otarło się o moje plecy. Przerażona obróciłam się gwałtownie, nieszczęśnie uderzając głową o pień, znajdujący się zaledwie kilka centymetrów od mojej głowy. Jakaś czarna postać mignęła mi przed oczami, a potem była już tylko ciemność. Zemdlałam

Obudziłam się w szpitalu. Podłączona do całej aparatury, miałam ograniczone ruchy. Głowę obróciłam lekko w prawo, poczułam ból w okolicy skroni. Szybko podniosłam rękę, by odruchowo złapać się za bolące miejsce. Niestety kabelki podłączone do moich żył, uniemożliwiły mnie tę czynność.
- Panienkę coś boli?- na salę weszła pielęgniarka. - Mam leki przeciwbólowe, podać?
- Nie, dziękuję. - zawsze wyrzekałam się bólu.
Spojrzałam zrezygnowanym wzrokiem na sufit. Był idealnie biały - biały to kolor niewinności. Ja z pewnością taka nie byłam. Na sumieniu miałam pewnie moją przyjaciółkę, która albo imprezowała, albo siedziała w pokoju i rozpaczała, co się ze mną stało. Była taka przewidywalna.
Drzwi do mojej Sali znowu się otworzyły. Stanęła w nich Emily, u jej boku stał dobrze mi znany Caspin, jej przyrodni brat. Chodziliśmy do tej samej szkoły, jednak chłopak był od nas młodszy o dwa lata. Uśmiechnęłam się do nich blado i spojrzałam tęsknie w kierunku okna.
- Wszystko w porządku? - pierwszy odezwał się Caspin.
- Głupio się pytasz! Widzisz jak ona wygląda?!- zaczęła wydzierać się Emily. Spojrzałam na nią z wyrzutem, widząc mój wzrok, ściszyła głos o dwie oktawy. - Wybacz, Klara. Poniosło mnie.
- Jak tam królewno? Wszystko dobrze?
Królewna. Nie był we mnie zakochany, byłyśmy jego księżniczkami od bardzo dawna. On nie był naszym księciem, lecz przyjacielem od serca. Mówiąc tak do mnie zawsze poprawiał mi humor. Uśmiechnęłam się, widząc dobrze znany przeze mnie jego zawadiacki uśmiech. Zachichotałam lekko, widząc minę Emily, wpatrującą się w niego z rozkojarzeniem.
- Co tam macie? - zapytałam udając ciekawość. Nie lubiłam podarunków, jednak gdy tylko ktoś miał mi coś porządnego do ofiarowania, nigdy nie protestowałam. Zwłaszcza, jak była to czekolada. - Hmm?
Podeszli do mnie najszybciej jak mogli. Przed moim nosem ukazała się okazała bombonierka. Po chwili zastanowienia otworzyłam ją. Moja ulubiona! Aż podskoczyłam z zachwytu, gdy ujrzałam swoje ulubione smakołyki. Chłopak na kolanach położył czerwoną różę, idealnie rozwiniętą, ogólnie piękną. Rzuciłam mu pytające spojrzenie, od razu róża skojarzyła mi się z pogrzebem. Wzruszył tylko ramionami, ponownie się uśmiechając.
- Jak to się stało?
Nie chciałam usłyszeć tego pytania. Mimo to musiałam na nie odpowiedzieć, inaczej męczyliby mnie tym do końca życia. Zaczerpnęłam powietrza, prawie się nim zakrztusiłam. Ostatnio robiłam to zbyt łapczywie, no cóż… Zachłyśnięcia to tego efekty. Zamknęłam na chwilę oczy a potem otworzyłam je, i mówiąc na jednym wdechu zaczęłam wszystko wyjaśniać:
- Emily pamięta jak wybiegłam z baru...
-----------------------------------------
To COŚ pokazuje się w mojej gazetce szkolnej od niedawna, bo dopiero zaczęłam pisać. Ta druga część wyjdzie w tym tygodniu. xD
Nie krytykujcie, co? Dużo krytyki słyszę w szkole xd

vampirek · Wysłany: Wto 20:16, 31 Mar 2009 Temat postu:

Krytyki? Ale od kogo?! Świetne! Brak słów!

Josette · Wysłany: Wto 20:20, 31 Mar 2009 Temat postu:

serio? Oo'

vampirek · Wysłany: Wto 20:29, 31 Mar 2009 Temat postu:

Serio, serio Razz

Czy ja wyglądam na kogoś kto nie mówi prawdy? xD

EDIT.
Dawaj mi tu tych, którzy twierdzą inaczej xD

Freya · Wysłany: Wto 20:49, 31 Mar 2009 Temat postu:

To jest SUUUUUUUUPER! Myslę, że wkrótce będziesz pisać nie tylko opowiadania. Bardzo podobają mi się przejścia z opisu do akcji, np. biała ściana-->niewinnosc-->wina bohaterki. XTRA. Can't wait for more Smile

Josette · Wysłany: Wto 20:56, 31 Mar 2009 Temat postu:

Well... You must to wait for it. xd
Naprawdę się podobało? Ja tym rzygam, a wy się zachwycacie. Coś nowego xd

Freya

no coż, poddajesz swoje dzieła pod niezależną ocenę. musisz się liczyć, że nie zawsze opinie obcych są po twojej myśli Wink

Josette

niedługo będę miała 3 część, bo do gazetki muszę trochę na zapas pisać xd

Victoria

Perfectto:D (jak to Joss nazwała) Cudnie^^ czekam z niecierpliwością na 3 częśc Very Happy

Josette

Tylko się tak bardzo nie podniecaj.... xd

Victoria

Wiedziałam, żeby tego nie pisać "ach i oh" tylko sie z jednym kojazy zaraz zmienię xd

Josette

ale mi nie o to chodziło. O to czekanie, a nie o ahhh i oh, na to bym nie wpadła ;d

Victoria

To tylko ja mam takie zboczone myśli ehh xd

vampirek

To ja czekam na 3 część Very Happy

Silene Nessie Cullen-Hale

A ja dołączam sie do czekania.

Josette

cz. 3 i ostatnia chyba

- No pamiętam, co z tego?
Wywróciłam oczami i cicho prychnęłam. Albo naprawdę nic nie zrozumiała, albo była dobrą aktorką. Jednak obstawiałam na to pierwsze. Zapadła chwila ciszy, po czym dziewczyna gwałtownie podskoczyła na krześle, które odsunęło się o kawałek. Spojrzałam na nią przerażona, a potem szybko zachichotałam. Wyglądała naprawdę zabawnie myśląc. Tak właśnie, myśląc!
- To się zdarzyło bardzo szybko. Niewiele zdążyłam zauważyć. Potem zaczęłam cię szukać. Nigdzie cie nie było, dlatego zadzwoniłam po policję. - że co?! - Bałam się. Nie chciałam zostać o coś oskarżona. Potem zjawił się Caspin i… No i cię znaleźliśmy. Znaczy policja cię znalazła. A potem wylądowałaś tutaj…
Słuchałam jej niezwykle poplątanej opowieści w skupieniu. Nawet nie zauważyłam, kiedy skończyła. Potrząsnęłam szybko głową, próbując poukładać sobie wszystko. Niezręczna cisza została przerwana przez nagły śmiech mojego kolegi. Rzuciłam mu pytające spojrzenie i zdenerwowana, chciałam przyłożyć mu w głowę.
- Spokojnie! Śmieję się z niej! - wskazał na naszą koleżankę.
- Zaraz oberwiesz! - odkrzyknęła i pobiegła za nim na szpitalny korytarz.
- Dzieci… - mruknęłam pod nosem i opadłam bezwiednie na poduszkę.
Przymknęłam oczy i pogrążyłam się w głębokim śnie.

- Klara! Czas na fizykę! - usłyszałam krzyk.
- Która godzina?!
- W pół do dziesiątej. Ruszaj się!
Po powrocie ze szpitala zaczęłam normalnie funkcjonować. Nie lubiłam jak ludzie się nade mną rozczulali. Sama nosiłam sobie ksiązki, nie brałam żadnych ulg w szkole. Wszystko było na swoim miejscu. Po jakimś czasie zauważyłam, że zaczynam popadać w rutynę. Byłam jak robot! W kółko wykonywałam te same czynności, potrzebna mi była odrobina rozrywki. Odpadały wagary - wiedziałam, że już nigdy tego nie zrobię. Wszelkie dyskoteki i inne tego typu sprawy - nienawidziłam sporego towarzystwa. Nawet nie byłam popularna!
- Co ty robisz? To nasza klasa.
- Hym?
- Oh dziewczyno. Mam wrażenie, że jesteś po kacu…
Lekcja przemineła niezwykle nudno. Oczy same mi się zamykały, co jakiś czas Emily musiała mnie szturchać bym nie zasnęła. Ale i tak było to niezwykle trudne, mając na uwadze nudny temat i usypiający głos nauczyciela. Nawet nie zwracał już na nas uwagi, po prostu dalej mówił swoje. A my zazwyczaj codzienne zaległości nadrabialiśmy nocami.
Na przerwie niewiele się działo. Znowu cała szkoła podzielila się na wiele grup. Czirliderki jak co przerwę, trenowały swój niby taniec na placu głównym. Tak zwani skejci chodzili po podwórku, słuchając wiecznie hip hopu. A ja usiadłam jak to mialam w zwyczaju pod drzewem i zaczęłam czytać swoją ulubioną książkę.
- Hej Klara!
- Ooo, hej Sue. Chciałaś coś? - odparłam niezbyt grzecznie.
Sue była jedną z typowych lalek barbie. Nie lubiłam jej towarzystwa. Cały czas chodziła patrząc się w lusterko i wiecznie gadając, jacy to chłopacy są boscy. Była strasznie podobna do Pameli Anderson. Jedynym sposobem by ją spławić, było udawanie wymiotów lub alergię na jej perfumy, którymi strasznie mocno się psikałą. Ta druga metoda, była niezawodna. I tym razem ją wypróbowałam.
- Sue… Twoje perfumy… Boże, duszę się… - zaczęłam swoją grę aktorską.
Ta przerażona i głupia blondynka szybko odbiegła, bojąc się zapewne, że oskarżą ją o moje duszności. Gdy tylko przestałam czuć zapach perfum, zaczęłam ponownie czytać książkę.

- Klara?! - usłyszałam czyjś krzyk. Nie wiedzialam kogo...

Silene Nessie Cullen-Hale

Cudo. I jeśli to koniec to i tak powinnaś być z siebie dumna. Kawał dobrej roboty.

Josette

cudo to to nie jest, ale najlepsze z tej serii.

Victoria

Ahhhh, super^^ dlaczego ja nie mam takiego talentu?!
Po prostu genialne:D

Freya

opinie jak wyżej Smile

) jedna drobnostka: jest się "na kacu", nie "po kacu". Jak kociokwik minie, nie ma po nim śladu Smile

Josette

taki mały błąd. zdarza mi się to często Very Happy

vampirek

Jos, tylko się na mnie nie wydzieraj, ok? xD

TO JEST CUDOWNE!!! WIĘCEJ, WIĘCEJ, WIĘCEJ!

Josette

chciałoby się. może w przyszłym roku.

vampirek

ee... dlaczego?! Sad

Josette

bo to do gazetki szkolnej szło. a kontynuacja będzie dopiero we wrześniu.